Een verhaal van een kersverse ouder
Collega Elien schreef samen met haar man een lied voor hun eerste dochter.
Tekst van het lied
Rozeschijn & manegeur
——
En het verhaal van Lenne Jaenen
vertel ik zo meteen
Dat van heel haar doen en laten
van gelach en van geween
Ze geeft ons vele kilo’s zorgen
Maar maakt ons daarna weer tevree
We zijn nog steeds wie dat we waren
Toch tussen elf en één
Nadat haar groentjes smaakten
Tussen al dat spuwen heen
Tot als haar mondje niet meer mee wil
We gaan van schreeuwen naar gegeeuw
Oh kijk ze daar toch zo lief slapen
Oh zo slaapt er toch geen één?
Het heeft wat weg van acrobatie
Hier een arm en daar een been
Ik word nog graag een keertje wakker
Wind mijn ouders om me heen.
Lennelennelenne Jaenen
Lennelennelenne meid
Alle dagen Lenne Jaenen
Oh wat groots is zo iets klein
En de tijd wil niet vertragen
Aan het één nog niet gewoon
Of ze kan al bijna praten
Vanzelfsprekend heel erg mooi
Ze is al heel wederkerig
Maar ‘neeneenee’ spant toch de kroon
Alle dagen Lenne Jaenen
Onze handen ermee vol
Overbodig af te vragen
Of ons hart nog voller kon
Het is vooral niet te voorspellen
Voor je er zo eentje hebt!
Lennelennelenne Jaenen
Lennelennelenne meid
Alle dagen Lenne Jaenen
Oh wat groots is zo iets klein
Interessante extra's
We vroegen aan collega’s die net (weer) ouder zijn geworden om hun beleving muzisch te vertalen. Kersvers ouderschap werd in woorden en beeldtaal gegoten.
Vers ouderschap
Dit werk van Permeke (Moederschap, 1929) symboliseert voor mij de eerste levensmaanden met elk van mijn drie kinderen. Ik kwam het tegen in Oostende (museum Mu.ZEE) en het trok meteen mijn aandacht, terwijl ik met mijn baby in de draagdoek rondstapte. Mijn kinderen leefden de eerste maanden “op mij”. Dutjes werden steevast gedaan in draagzakken, op de arm in de zetel… Ook wanneer ze wakker waren wilden ze het liefst rondgedragen worden in de eerste prille maanden van hun leven, waarbij ik steeds vaardiger werd in huishoudelijke taken uitvoeren met één beschikbare arm. Ook andere kinderen werden steevast bediend met één vrije hand.
Bij onze eerste dochter ervaarde ik dit als overweldigend, de constante verwevenheid van moeder en kind, de fysieke maar ook mentale verstrengeling. Hoe overweldigend dit in eerste instantie voelde, zo natuurlijk voelde het na enkele maanden, waarbij deze “overweldigingsperiode” bij elk daaropvolgend kind korter leek te worden. Mijn lichaam leek deze modus sneller te herkennen en mijn geest en lichaam gaven zich sneller over aan de samensmelting die elke geboorte opnieuw teweegbracht.
Raamweerspiegelingen
Sinds de geboorte van onze eerste dochter kijk ik ’s avonds bewust in het raam in onze woonkamer. Vooral in de eerste levensweken met moeilijke avonduren en huilende baby die ik probeer te sussen.
Daar tekent zich (veelal in de eenzame donkere uren van de avond en nacht) een raamweerspiegeling af. Ik staar naar ons beide. Ik kijk naar mezelf met kleine mini-mens op mijn arm, waarbij ik me bewust werd dat dit beeld in de tijd vergankelijk is, “het is een fase” fluisteren ze, maar dit is moeilijk te bevatten wanneer je middenin pril ouderschap zit en elke dag lijkt op zowel de vorige als de volgende…
De dag valt in de nacht (lijkt de enige zekerheid in het leven), vaak zonder onderbreking, we lijken als ouders wel constant “aan” te staan.
Ik probeer het beeld vast te houden. Het beeld dat mijn leven op dit moment zo beheerst alsof mijn meisjes dag na dag niet ouder lijken te worden. Maar plots evolueert de raamweerspiegeling, zonder mededogen of aankondiging wordt de vorige als het ware ongedaan gemaakt. Het slaat me soms met verstomming, waar is de tijd heen? De details ontglippen me, hoezeer ik ook mijn best doe om het vorige beeld te vangen, het werd reeds overschreven en de “tijd van toen” is nog moeilijk helemaal levendig voor de geest te halen, terwijl het niet eens zo lang geleden is.
Vandaag geven deze raamweerspiegelingen me regelmatig nog een kijkje als buitenstaander in ons eigen leven, bijna filmisch legt het vast hoe het hele gebeuren zich voltrekt. Een gezin, druk in de weer met de kinderen en alles eromheen, terwijl de tijd het beeld dynamisch verandert, en wij, wij lijken niks door te hebben.
Ik zie in de raamweerspiegelingen een herhalend beeld van mezelf in de tijd, met verse baby op de arm, maar er wordt steeds een ouder kindje toegevoegd, aan elk been één.
Ik zie kinderen die mijn armen ontgroeien, ze leven niet meer “op mij”, ze zakken van arm, naar been, naar springend op de zetel…
Ik zie ze achter mij aan lopen, ik zie mij achter hen aan lopen.
Soms neem ik bewust één van mijn kinderen opnieuw vast in mijn armen, zoals toen, in hun prille eerste levensweken. Dan zoek in de stilte van de avond opnieuw het raam op. Ik probeer het beeld op te roepen van toen, connectie te maken met de raamweerspiegeling in de tijd. Ik wil het haar zo graag vertellen, die moeder van toen, “kijk, kijk waar we nu al staan, zie je wel, wat doen we het goed, zo samen”.
Nu gebeurt het nog regelmatig, ons leven wordt drukker, de agenda’s en kasten gevulder, wanneer ik plots weer verrast word door een raamweerspiegeling die me in snelheid pakt als ik thuis bezig ben of ergens met de kinderen voorbij een winkelraam loop… Zijn ze echt al zo groot?
Koude koffie
Koude koffie – een metafoor voor vers ouderschap. Elke ouder kent het fenomeen wel van koude koffie (of eender welke warme drank).
Je beslist iets voor jezelf te gaan doen, zo simpel als een koffie zetten in de ochtend, waarbij je op tien minuten tijd wel evenveel keer wordt onderbroken door de kinderen (of hiermee
samenhangende taken) om allerlei uiteenlopende redenen.
De koffie wordt koud. De koffie blijft koud. De koffie wordt vergeten.
De koffie wordt herinnerd, in de microgolfoven gezet… En opnieuw vergeten (en als verrassing bij het avondeten terug ontdekt in de microgolf… Of wanneer je een flesje wil opwarmen voor één van de kinderen).
De wasmand
De wasmand – de barometer van een vers gezin.
Aan onze wasmanden kan je afleiden hoe druk, moeilijk of makkelijk afgelopen week verliep.
De volle wasmanden wegwerken proberen we krampachtig in ons weekschema te proppen, op de schaarse ‘vrije’ momenten waar we even niets (of beter gezegd minder) om handen hebben.
De wasmanden vergden voor mij een beetje “omdenken”, volle wasmanden tonen ook aan hoeveel plezier we maakten, hoeveel (én welke, hallo verfvlekken!) activiteiten werden ondernomen. Al vraag ik me soms af of er nog stiekem extra huisgenoten hier wonen? De was puilt eeuwig uit, de wasmanden maken inmiddels deel uit van ons interieur.
Reizen met kinderen (zelf geschreven)
Reizen met kinderen – uitgaan van de mentaliteit “het is een avontuur, een onderneming” eerder dan “het is ontspanning”. Wij gaven het de naam “zorgen op verplaatsing op een toffe locatie”. Het is ter afwisseling eens iets anders, een ander decor, hetzelfde toneelstuk (met bijhorend gevoel voor drama ;-).
“Mijn kind,
‘k neem je mee
al fietsend van huis tot zee
‘k geef je mee
maakt niet uit naar waar
reizend vangen we de tijd
met en voor elkaar
mijmer je mee
jij, reis na reis bijna groot
ontroerd hoe je elk avontuur
voor altijd in je hart sloot”
Als je al eens wist (zelf geschreven)
En als je al eens wist
Hoeveel ik van je hield
Dan hield je ’t niet voor mogelijk
Dat zoveel houden van
Eén mens voelen kan
Reis op camping in Nederland (zelf geschreven)
Camping kind,
een hele dag
zand tussen je tenen
haren in de wind
In blote buik ijsjes eten
vriendjes laten gaan
en weer welkom heten
Fietske racen
spelen in ‘t water
Herinneringen maak jij nu
zelf
Voor later.
Mama, papa mag ik naar de speeltuin?
Tuurlijk schat.
Blijf je wel
in ‘t zicht vlakbij?
Allerdierbaarste mens van mij.
Tijd
Sinds ik kinderen heb, heeft “tijd” een volledig andere betekenis gekregen. Alsof het begrip een ware metamorfose doormaakte.
Het volledige eigenaarschap over “mijn tijd” ben ik wat verloren sinds we kinderen hebben. Er zijn heel wat (zorg)taken die in orde gebracht dienen te worden om het gezinsleven vlotter te laten verlopen. Ook bepalen onze kinderen (dutjestijd, altijd onvoorspelbaar hoe lang) mee onze agenda wat we kunnen ondernemen en wanneer. Ook de avonden -en helaas ook nachten- waren in de eerste jaren vaak onvoorspelbaar. De weekends werden veelal volgepropt met allerlei leuks, voor de kinderen.
Waar ik vroeger “tijd” aan spendeerde, ben ik gaan herdenken. Hobby’s, sociale contacten, job, engagementen… Alles werd herdacht. Omdat vrije tijd zo schaars is (en vaak helemaal niet zo vrij, want ook mentaal en logistiek blijven er heel wat zorgen en zorgen voor overeind) is het kostbaarder geworden. Geen tijd te verliezen, mag hier dus best letterlijk worden genomen.
Hoe ik mijn tijd invul, met wie, hoe lang… Daar maak ik een bewustere afweging in. Dit maakt ook dat sommige uitjes die vroeger zo simpel en vanzelfsprekend bleken (bijv. op restaurant met vrienden) hoogdagen worden. Ik geniet er des te meer van. De kwaliteit van “vrije” tijd gaat erop vooruit.
Voeden in verbinding
Het ouderschap brengt nieuwe ervaringen met zich mee, ook nieuwe contacten die worden gelegd en activiteiten die worden ondernomen gerelateerd aan moederschap/ouderschap.
Veel verse ouders zoeken ook naar gedeelde ervaringen om samen te ventileren en te vieren.
Foto met toestemming van Liessa Depotter
Ervaringen en wedergeboorte van de verwondering
Gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde.
Sinds we kinderen hebben in ons gezin, noem ik het hier ook wel “rijk aan ervaringen”. Nu ze ouder worden brengen onze kinderen zoveel binnen in ons gezin. Als ze kleiner zijn beleef je vooral alles samen, deze shift als ze ouder worden is heel boeiend om te ondervinden, ze maken vanalles mee waar je als ouder niet meer bij bent en geen deel van uitmaakt.
Onze kinderen delen ervaringen van wat ze leerden, meemaakten, beleefden… Ze delen ook ideeën, grappige anekdotes, mopjes van horen vertellen… Er is zoveel méér om blij van te worden, simpelweg omdat we met meer zijn en ieder persoontje graag al dat moois deelt binnen ons gezin.
Het maakt me elke dag opnieuw nieuwsgierig als ik ze ophaal wanneer ze niet bij mij waren, benieuwd naar de gesprekken aan tafel, in de bakfiets…
Misschien is dat het wel, de nieuwsgierigheid (en intense blijheid) die opnieuw wordt geboren over de verwondering van alledaagse ervaringen, de wereld door kinderogen.
